[10] - Dasz radę. Pokaż, że się co do ciebie myliłam. Zasługujesz na bycie w grupie

Jade...

  Wytarłam lecącą krew, schodząc po górze. Tuż za mną szedł Will, a Seth... Nawet nie wiedziałam gdzie on był. Pewnie w tyle, albo na górze z Ellą i Ryderem. 

   Zacisnęłam pięści, przypominając sobie słowa brunetki " następnym razem nie zgrywaj takiej odważnej i mów o wszystkim". Co bym nie zrobiła, wszyłoby albo, że zgrywam odważna, albo, że jestem zbyt delikatna do tej misji. Gdyby powiedziała - wyszłoby, że myślę o sobie i nawet tak lekkie draśniecie powoduje u mnie płacz. Miałam jej dość. Rządziła się i wywyższała, tylko dlatego, że wysłano mnie razem z nimi. Każdy mnie tu nienawidził - bo byłam zbyt słaba. Zbyt delikatna. Nie umiałam zranić przeciwnika, co tu dopiero mówić o zabiciu. Chyba... Chyba lepiej by było dla wszystkich, gdyby mnie tam postrzelono. Nie musieli by przejmować się czy przeżyję następną dobę czy nie. Ulżyło by im wszystkim. 

  - Hej, Jade! Słyszysz mnie? - Z rozmyślań wyrwał mnie głos Willa. Chyba się mnie o coś pytał. Spojrzałam na niego, prosząc o ponowienie pytania. Ten tylko uśmiechnął się. - Dlaczego nie pogodzisz się z Ellą?

  Prychnęłam. 

  - Uważa mnie za gorszą. Co bym nie zrobiła zawsze jest źle. Zawsze znajdzie pretekst, by mnie za coś skarcić niczym dorosły dziecko. - Spojrzałam na niego z wyrzutem, zeskakując z ostatniego głazu. - Wszyscy traktujecie mnie tu jak dziecko. Bezbronne i zbyt delikatne, by móc gdziekolwiek pójść. 

   Will pokręcił głową, lądując obok mnie.

   - Po prostu się o ciebie troszczymy. 

   Weszłam do jaskini. 

   - Ale ja tego nie chcę. Umiem sobie poradzić. To, że jestem słabsza, nie znaczy też, że głupsza. - odparłam, po czym wrzasnęłam.

   Coś oplotło moją nogę, ciągnąć mnie do góry. Między mną a Willem zaczęły latać sztylety, oddzielając nas od siebie. Nagle ziemia rozstąpiła się, a spod niej wyszła ścianka, nie dająca możliwości przejścia. Sznur rozciął mi skórę, wbijając się. Krew zaczęła skapywać z mojej kostki. Ilekroć się poruszyłam, zaciskał się, powodując większy ból i więcej krwi. Will wrzasnął moje imię, a po chwili usłyszałam przerażony głos Elly. Ścianka dojechała już niemal do sufitu. Krew odpływała mi do mózgu, co spowodowało zawroty głowy.

  Nagle usłyszałam krzyk i Ella upadła pode mnie - moje włosy jeszcze dotykały ją po twarzy. Chłopcy musieli wyrzucić ją ponad jadącą barierę.

  - Boże, Jade, żyjesz? - zapytała, patrząc na moją nogę. Krew lała się strumieniami. Kiwnęłam głową, spoglądając na nią. Widziałam ją jakby przez mgłę. Tymczasem ścianka dosunęła  się do sufitu. Straciłyśmy kontakt z chłopcami. Nie słychać było nawet ich krzyku.

   - Jade, Jade, popatrz na mnie - wyszeptała Ella, bijąc mnie lekko po twarzy. Z trudem utrzymywałam powieki otwarte. Kręciło mi się w głowie, krew leciała po brodzie. Wykrwawię się jeśli będę tak wisieć, pomyślałam przerażona. - Jade, posłuchaj mnie - zaczęła Ella. - Masz tu nóż Setha. Wiem, że to trudne, ale spróbuj rozciąć węzeł. Ja jestem za niska, nie sięgnę.

   Ella wsunęła mi w dłoń nóż. 

   - Dasz radę. Pokaż, że się co do ciebie myliłam. Zasługujesz na bycie w grupie. Jesteś odważna i silna. Musisz przeżyć, Jade! - Ella sprawiała wrażenie, jakby zaraz miała się popłakać.

   Ścisnęłam mocniej ostrze, chwytając się wolną dłonią sznura. Jęknęłam z bólu, gdy popłynęło więcej krwi. Puściłam, oddychając płytko. 

   - Dlaczego nie rzucisz ogniem? - zapytałam słabym głosem Elle. 

  Dziewczyna pokręciła głową.

   - Ogień przejdzie na ciebie - wyjaśniła. 

   Przełknęłam ślinę.

   - I tak umrę. Mam słabe szansę na przeżycie, najsłabsze z całej piątki. Umrę. Prędzej czy później - wysapałam. 

   Ella pokręciła głową

   - Nie, nie umrzesz. Błagam, Jade, musisz to przeciąć! Błagam... - Ella zaczęła szlochać, wycierając mi dłonią krew z twarzy. 

   Przełknęłam ślinę i zaciskając zęby, znów podciągnęłam się na sznurze. Krzyknęłam z bólu, jednak nie puściłam go. Zaczęłam przecinać go nożem.

   Zaraz zemdleje, pomyślałam z przerażeniem. Powieki same się zamykały, traciłam czucie w nodze. Przełknęłam ślinę.  Trudność sprawiało mi nawet oddychanie. Świat zaczął wirować, ale dalej cięłam. Nagle sznur, nóż i moją dłoń, zastąpiły czarne plamki. Obraz się zamazywał. 

   Straciłam przytomność, uderzając w ziemię. 

***

  Zamrugałam powiekami, po czym przetarłam dłońmi twarz. Jęknęłam, czując ogromny ból w kostce. Zacisnęłam powieki, by po chwili gwałtownie je otworzyć. Spróbowałam usiąść, lecz coś mnie podtrzymało. Zaczęłam się szamotać, przerażona. 

   - Spokojnie, spokojnie, Jade, spokojnie - usłyszałam cichy i kojący głos Eli. 

  Sufit przysłoniła mi jej głowa. Uśmiechała się lekko, gładząc mnie włosach. Policzki miała umazane krwią, oczy spuchnięte i czerwone oraz wory pod nimi, a twarz nabrała szarego koloru. Ledwo żyła. Była wyczerpana i osłabiona, ale oczy iskrzyły jej się ze szczęścia. Płakała. 

   Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że leżę na jej kolanach. Spróbowałam się podnieść, lecz po raz kolejny mnie przytrzymała. 

   - Leż - rozkazała, nadal gładząc mnie po włosach. - Wszystko dobrze? 

   - To ja ciebie powinnam się spytać. Uśmiechasz się do mnie, każesz mi leżeć na swoich kolanach, gładzisz włosy... Albo ja się naćpałam albo ty - odparłam. 

   Brunetka zaśmiała się gorzko, pomagając mi usiąść. 

   - Prawie umarłaś. Straciłaś dużo krwi. Sznur konkretnie przeciął ci nogę. - wyjaśniał dziewczyna. 

   Spojrzałam na kostkę. Cały brzuch, spodnie i nogi miałam poplamione krwią. Tak jakby moja skóra nabrała czerwonego koloru.Tak samo dłonie. 

   Samą kostkę miałam przewiązaną resztką bluzki Elly - teraz siedziała w samym staniku. Przedtem biała, teraz nabrała czerwonego odcienia. Krwotok udało się zatamować. Nadal czułam stamtąd pulsując ból, ale w porównaniu z tamtym ten był niczym. 

    - Dziękuje - powiedziałam, patrząc Elli w oczy. 

  Brunetka uśmiechnęła się, kręcąc głową.

    - Od kiedy, mówimy do siebie bez sarkazmu, w dodatku dziękujemy za coś? - zapytała. - Albo ja cię naćpałam albo ty. 

   Zaśmiałam się. Nagle z mroku doszło nas ciche warknięcie, a po chwili wynurzył się stamtąd wilk dwa razy większy niż normalny. Za nim następne, nieco mniejsze. Zaczęły węszyć, by następnie wlepić we mnie wzrok i wyszczerzyć kły. Czuć było ode mnie krew. Całe litry krwi. Zwierzęta warknęły, nieruchomiejąc, by po chwili rzucić się w naszą stronę.

 ________________________

Od Boddie: Zrehabilitowałam się i napisałam nawet długi rozdział. No, może nie długi, ale średni tak :) Mi się bardzo podoba, a Wam? :)