[ 20] - To coś przywiodła tu krew. Moja krew.

Jade...

  Upadłam na tors Willa, jęcząc z bólu. Przetoczyłam się na ziemię, masując zbolałe nadgarstki. Łańcuchy bardzo mocno wbiły mi się w ręce, przez co lekko krwawiłam. Jednak nie to powodowało u mnie największy ból.
   Kostka.
  Oparłam się na łokciach, spoglądając na moją nogę. Koszulka Rydera robiąca za bandaż, przebarwiła się na czerwono, a wokół stopy utworzyła się kałuża krwi. Rana otworzyła się, krwawiąc bardziej niż na początku. Mimo starań, Seth pogorszył sytuacje. Bolało bardziej, nie polepszyło się tylko pogorszyło.
  Usiadłam, delikatnie rozwiązując przepaskę na kostce. Zacisnęłam zęby, by nie krzyknąć z bólu. Jeden mały ruch stopą przyprawiał mnie o zawroty głowy. Musiałam jednak zobaczyć co z raną. Jej stan mógł być gorszy niż przypuszczałam, a wtedy potrzebowałabym natychmiastowej pomocy. Nie wątpiłam, że wdało się zakażenie. 
  Po chwili Will wstał z Setha, masując głowę. Przez chwilę rozglądał się, zamroczony. Seth jeszcze kilka sekund leżał na brzuchu, po czym obrócił się na plecy.
  - Co do diabła..? - zaczął, lecz widząc mnie wręcz rzucił się mi na szyję. - Jade, Boże, ty żyjesz!
  Jęknęłam z bólu, kiedy chłopak przytulił mnie - zaraz jednak odskoczył, przyglądając się mojej nodze.
  Pojawiła się ropa. By uratować stopę trzeba było kupić specjalną maść - jeśli zakażenie należało do łagodnych. A jeżeli nie...
  Nie chciałam nawet o tym myśleć. Musiałam zachować zimną krew i nie panikować. Grupa potrzebowała mnie. Zwłaszcza teraz, kiedy zostaliśmy rozdzieleni. Nie wiedziałam gdzie wylądowali Ella i Ryder. Ba, nie wiedziałam nawet gdzie my jesteśmy! Zdawałam sobie sprawę z jednego - ON chce uśmiercić jednego z nas. Ma dotrzeć do Niego czworo. Jeden będzie musiał zginąć. Pytanie - który? I czy naprawdę nie da się temu zapobiec?
  Złapałam koszulkę Willa, która mi rzucił, patrząc na niego zdziwiona.
  - Trzeba ci zabandażować kostkę. Bluzka Rydera przesiąkła krwią. To musi wystarczyć do czasu, aż znajdziemy się w jakimś mieście - wyjaśnił, patrząc mi w oczy.
  Kiwnęłam głową, podając ubranie Sethowi. Will nie wiedział, że widziałam całą jego próbę. Nie wiedział zatem, że orientuje się co do mnie czuje. Ale na pewno zamierzał  mi to wyznać. A ja nie chciałam ranić go, odmawiając. Odsunął by się ode mnie, a grupa musiała być złączona. Musiała być jednością. Poczułby się odtrącony, nasze relacje uległyby poważnej zmianie. Nie chciałam tego, nie mogło do tego dość.
  I właśnie z takich powodów nie zdradzałam Sethowi kim naprawdę dla mnie jest.
  - Gdzie my tak właściwie jesteśmy? - zapytałam, przyglądając się pracy bruneta.
  Will wzruszył ramionami, wstając. Otworzył usta by odpowiedzieć, gdy nagle powietrze rozdarł jakiś ryk. Znieruchomieliśmy. Ryk powtórzył się, jeszcze głośniej niż poprzedni.
  - Gdziekolwiek się znajdujemy, nie jesteśmy sami - wymamrotał Will.
  - I czymkolwiek to jest, chyba nie polubiło nas zbytnio - dodał Seth, zawiązując przepaskę i biorąc mnie na ręce. Spojrzałam na ślady krwi na ziemi.
  - A wiecie co jest najgorsze? -zapytałam drżącym głosem. Gdy popatrzyli na mnie zdziwieni, odpowiedziałam. - To coś przywiodła tu krew. Moja krew. Która w dalszym ciągu się leje.
   Rozległ się kolejny ryk, ziemia zadrżała.
  - Oraz, że chyba nas znalazł - wychrypiałam.
  Chłopcy rzucili się do biegu. Korytarz rozwidlał się w dwie strony. Will wyprzedził nas i pognał w prawo, my za nim. Ślepy zaułek. Kolejny ryk. Wróciliśmy do punktu wyjścia, biegnąc w lewo. Znów z korytarza wychodziły dwa mniejsze. A z następnego cztery.
  - Cholera, jesteśmy w labiryncie! - wykrzyknął Will.
  Labirynt... Coś mi to przypominało.
  W dzieciństwie uwielbiałam mitologię. Kochałam przebierać się za różne boginie i udawać, że mieszkam na Olimpie oraz przeżywam różne perypetie. Historię o bogach mogłam czytać całymi dniami.  Wiele opowieści znałam na pamięć w tym tą o Królu Minosie.
  Rozległ się ryk - z jeszcze bliższa.
  - Minotaur - jęknęłam, mocniej przylegając do Setha. 
  - Co? - warknął Will, szukając jakiegokolwiek przejścia. Biegaliśmy po korytarzach, lecz zawsze natrafialiśmy na ślepy zaułek.
   - Mitologia grecka. Jesteśmy uwięzieni w labiryncie, goni nas Minotaur. Przeżyjemy albo my albo on. Nie znajdziemy wyjścia,  póki on żyje - wyjaśniłam.
   Seth pokręcił głową, skręcając w jakiś korytarz.
  - Wydaje mi się, że historia brzmiała nieco inaczej - wysapał.
  Kiwnęłam głową.
  - Tak, ale ten kto nas tu uwięził to sadysta. Będzie chciał krwi. Nieważne czyjej. Obserwuje nas i zrobi wszystko by dostarczyć sobie atrakcji - odparłam słabym głosem.
  Mogliśmy biegać tak w kółko, uciekając przed potworem, ale i tak byśmy stąd nie wyszli. Było to niemożliwe, niewykonalne. Musieliśmy stawić mu czoła i albo przeżyć albo zginąć. ON traktował nas jak zabawki, pionki. Używał by dostarczyć sobie atrakcji. Zabawa nie byłaby zabawą bez bólu i cierpienia. Bawiła go nasza walka o przetrwanie. Nie widział w nas przeciwników. Obserwował nas, śmiał się z naszych niepowodzeń, kłótni... Najbardziej jednak cieszył go ból, cierpień, krew i śmierć. Jest niebezpieczeństwo, jest ciekawie. A ON nie miał prawa się nudzić.
  Will zdenerwowany uderzył pięścią w ścianę. Rozległ się ryk - potężny i głośniejszy niż dotychczas. Ziemia zadrżała pod krokami potwora. Wbiłam paznokcie w kark Setha.
  Od Minotaura dzieliła nas tylko trzymetrowa ścianka.
_________________________
Od Boddie:  Króciutki, wiem i przepraszam Was za to. Ale chciałam tak skończyć. Walkę z Minotaurem zostawić na następny rozdział. Jak myślicie - Kto przeżyje, a kto umrze? Wiem, banalne pytanie :D xd